ققنوس...همان پرنده ی افسانه ای...ققنوس آنگاه که احساس بیهودگی می کند؛
خود را به آتشمی کشد تا از
خاکسترش پرنده ای نو برخیزد...ققنوس سمبل عشق است و امید...همان پرنده ای که هیچگاه مغرور نمی شود و
به همین علت هیچ گاه از بین نمی رود...ققنوس به ما یاد می دهد که هیچ وقت برای
شروع دیر نیست...که می توان از
خاکستر سرد هم درس طراوت و جاودانگی آموخت...ققنوس به ما یاد می دهد که برای زیستن می...