اغراق یا مبالغه از آرایههای ادبی است، ادعای وجود
ویژگی را گویند در کسی یا در چیزی؛ به اندازهای که به
دست آوردن آن ویژگی در آن کس یا چیز به آن اندازه، ناممکن
باشد. اغراق عموماً باعث خیالانگیز شدن شعر و نثر
میشود. شاعر به یاری اغراق، معانی بزرگ را خرد و معانی
خرد را بزرگ مینمایاند. زیبایی اغراق در این است که
غیرممکن را به گونهای ادا کند که ممکن به نظر رسد.
اغراق، مناسبترین آرایه ادبی برای حماسه است. بیشترین
اغراق در شاهنامه سروده فردوسی و نیز آثار هومر و ویرژیل
دیده میشود. در اصطلاح بدیع، اغراق یا مبالغه،
بزرگنمایی یا خردنمایی اشیا و معانی در نوشته و شعرست...
سجع یکسانی دو واژه در یک عبارت؛ از نظر واج یا واجهای پایانی، وزن یا هر دوی آنهاست. آرایه سجع در
کلامی دیده میشود که حداقل دو جمله باشد و بیشتر در نثر
بکار میرود؛ زیرا سجعها باید در پایان دو جمله بیایند
و آهنگ دو جمله را به یکدیگر نزدیک سازند تا آرایه سجع
نامیده شوند؛ از این جهت سجع مانند قافیه است که در پایان مصراعها یا بیتهای شعر آورده میشود. اگر سجعها
در یک جمله در کنار یکدیگر به کار برده شوند، «تضمین
مزدوج» نامیده میشود. نثر و شعری که در آن آرایه سجع به کار رود، «مسجع»...