آرى امام عسكرىعلیه السلام بیشتر مدّت رهبرى خویش را در دشوارىوسختى گذارند و اكنون زمان وفات آن حضرت رسیده است: آیا امام بهمرگ طبیعى وفات یافت؟ یا آنكه توسط زهر به شهادت رسید؟ زهر یكى از مشهورترین ابزارهاى ترور در نزد زمامداران آن عهد بوده و ترس آنان نسبت به وجود رهبران دینى محبوبی مثل امام آنها را وامىداشته كه...
آیا ما شیعه ایم یا محبّ اهلبیتیم؟!
شیعیان ما کسانی هستند که از آثار ما پیروی می کنند، دستورات ما را به کار می بندند، و از آنچه نهی کرده ایم اجتناب می نمایند، و اما کسانی که در بسیاری از آنچه خداوند بر آنها واجب کرده با ما مخالفت می کنند از شیعیان ما نیستند.... شرح مناسبت:حضرت امام حسن عسكري(ع) پس از بيست و هشت سال زندگي و شش سال امامت در هشتم ربيع الاول سال ۲۶۰ هجري در شهر سامرا و به دست معتمد عباسي به شهادت رسيد و در كنار مرقد مطهر پدر بزرگوار خويش مدفون گرديد. آن حضرت، همواره تحت نظر و در زندانهاي طاغوتهاي عصر خود بود و سرانجام با زهر جفا، شهيد شد. امام حسن عسكري(ع) با همهي اختناق و محدوديتهاي زمان توانست به بهترين وجه و در حد امكان، فشردگي مبارزه درمقابل ستمگران و حكام جور را حفظ كرده و اين نهضت نهفته را هدايت نمايد. آن حضرت، قطب دايرهي مبارزه بود و ديگران بر اطراف او دور ميزدند. دوست ودشمن ميدانستند كه امام و پيروانِ او، خلافت ناحقِّ عباسي را قبول ندارند و طرفدار حكومت واقعي و نجات دهندهي اسلامند. امام حسن عسكري، با وجود همهي فشارهاي دستگاهِ جور عباسي و كنترلها و مراقبتهاي بيوقفهي دولت مركزي، يك سلسله فعاليتهاي سياسي و اجتماعي و علمي در جهت حفظ اسلام و مبارزه با افكار ضداسلامي انجام داد كه بدينگونه قابل ذكرند: كوششهاي علمي در دفاع از آيين اسلام و ردّ اشكالها و شُبهاتِ مخالفان و نيز تبيينِ انديشهي صحيح اسلامي؛ ايجاد شبكهي ارتباطي با شيعيانِ مناطق مختلف از طريق تعيين نمايندگان و اعزام پيكها و ارسال پيامها؛ فعاليتهاي سِرّي سياسي به رغم كنترلهاي حكومت عباسي؛ حمايت و پشتيباني مالي از شيعيان، به ويژه يارانِ خاصِّ خود؛ تقويت و توجيه سياسيِ رجال و عناصرِ مهمّ شيعه در برابر مشكلات؛ استفادهي گسترده از آگاهي غيبي براي جلب منكران امامت و دلگرم كردن شيعيان؛ آماده سازي شيعيان براي دوران غيبت فرزند خود، امام مهدي (عج).
امام عسكري عليه السلام :
مَن كانَ الوَرَعُ سَجِيَّتَهُ و الكَرَمُ طَبيعَتَهُ و الحِلمُ خُلَّتَهُ ، كَثُرَ صَديقُهُ
كسي كه پارسايي خوي او ، بخشندگي طبيعت او و بردباري خصلت او باشد ، دوستانش زياد شوند
بحار الأنوار ، ج ۷۸ ، ص ۳۷۹ .