خـــدایا! فقـیرم. اما نه فقــر پـول که از دنیـای پـول پرســتان بیــزارم. خــدایا! پـر از فقــرم؛ فقــیرم از ایمـانی که تنـم را و روحــم را به بنـدگی ات وادارد. فقیـــرم از بیـنشـی که اندیشـه ام را از غـیر تـو بازدارد. فقیــرم از صبــری که قلـبم را در حـوادث روزگارت نگه دارد خــدایا! در دنیـای آلوده این آدمـها که هـر کـس برحـسب منـفعت خودش حـق را تفـسیر میکند راه را از بیـراهه به بمـن و تمـام طالبـان حــق بنما. خـــدایا! من ازخــودم چه دارم که همـین شـوری که مـرا به خـواندن تـو میـدارد از توسـت. خــدایا فقیــرم بســوی تو. مـرا مـران گرچـه پــر از گنـاه بی تو بـودنم .