محمد تقی بهار ملقب به ملک الشعرای بهار شاعر، ادیب، سیاستمدار و روزنامهنگار ایرانی است (گردآوری : انجمن ناجی)
وی در سال ۱۲۶۳ هجری شمسی درمشهد متولد شد. مقدمات و ادبیات فارسی را نزد پدر خود
ملک الشعرای صبوری آموخت و برای تکمیل معلومات عربی و فارسی به محضر“ادیب نیشابوری” رفت.
بعد از فوت پدر، ملک الشعرای دربار مظفرالدین شاه شد. وی شش دوره نماینده مجلس شد و سالها استاد
دوره دکتری ادبیات دانشسرای عالی و دانشکده ادبیات بود. به علت پیوستن به مشروطهطلبان و آزادیخواهان
چند بار تبعید و زندانی شد که سالهای زندان و تبعید از پربهرهترین سالهای زندگی ادبی وی بوده است (گردآوری : انجمن ناجی) بهار در روز
دوم اردیبهشت ۱۳۳۰ هجری شمسی، در خانه مسکونی خود در تهران زندگی را بدرود گفت و در شمیران در آرامگاه ظهیرالدوله
به خاک سپرده شد. ازمعروفترین آثار وی دیوان اشعار،سبک شناسی که در سه جلد در باره سبک نوشتههای منثور فارسی ن
وشته شده، تاریخ احزاب سیاسی، تصحیح برخی از متون کهن مانندتاریخ سیستان و مجملالتواریخ و القصص، تاریخ بلعمی را میتوان نام برد.