عروسی های مختلف (مراسم گریه در چین ! چاقی عروسها در موریتانی!عروس دزدی درآفریقا
عروسی دیگران چگونه است ؟ http://najiup.ir/up3/najiforum_روس-کردن-یزدیها.jpg مراسم گریه در چین: مراسم عروسی شادترین مراسم در هر کشوری است، اما قبیله تویجا در چین برعکس تمام دنیا شادمانی خود را در روز ازدواج با گریه نشان می دهند. آنها یک ماه قبل از مراسم ازدواج، مراسم گریه را آغاز کرده و تا فردای روز عروسی آن را ادامه می دهند. تنها چیزی که بیانگر سنت ازدواج در این قبیله است صدای شیون و گریه و زاری است که از منزل عروس به گوش می رسد.
کثیف کردن عروس در اسکاتلند: اگرچه در تمام دنیا عروسان تلاش می کنند زیباتر و تمیزتر از همیشه به نظر برسند، اما در اسکاتلند سنت ازدواج شکل دیگری دارد. در این کشور در روز عروسی سعی می کنند عروس را با گل و زباله و تخم مرغ گندیده و ماهی فاسد آلوده کنند. آنها معتقدند این کار عروس را برای مقابله با سختی های زندگی آماده می کند.
چاقی عروس ها در موریتانی: بیشتر عروس ها در سراسر دنیا چند ماه به مراسم عروسی باقی مانده رژیم های لاغری را آغاز می کنند تا اندام متناسبی داشته باشند، اما در کشور موریتانی همه چیز برعکس است (گردآوری : انجمن ناجی) در این کشور چاق بودن دختر نشان ثروت و سلامت خانواده اش است و دختران چاق خواهان بیشتری دارند. بنابراین بیشتر دخترانی که شانس ازدواج پیدا می کنند عروس هایی چاق هستند. این مساله به قدری اهمیت دارد که برای دختران دم بخت کمپ هایی درست شده که در آن دختران جوان را پروار و آماده ازدواج می کنند.
++++ دزدیدن کفش داماد در هند: در این کشور رسم است که خانواده عروس یک لنگه از کفش های داماد را هنگامی که وی در محراب ازدواج قرار دارد بدزدند و خانواده داماد موظف هستند که از کفش های داماد مراقبت کنند. اگر خانواده عروس موفق به ربودن کفش داماد شوند خانواده وی باید مبلغی را پرداخته و کفش را پس بگیرند.
جوجه کُشی در مغولستان: در منطقه Duar واقع در مغولستان، عروس و داماد برای نهایی کردن تاریخ مراسم، یک جوجه مرغ را در حالی قربانی می کنند که چاقوی مورد استفاده برای این کار را به طور مشترک در دست گرفته اند. سپس شکم جوجه را شکافته و جگر آن را در می آورند، اگر جگر جوجه سالم باشد، به این معناست که تاریخ مورد نظر مناسب است و اگر جگر حیوان، بیمار باشد، یعنی باید به فکر تاریخ دیگری بود!
عروس دزدی در آفریقا : مراسم نمادین دزدیدن عروس و گرفتن بله از او در بسیاری از کشورهای آفریقایی و آسیایی هنوز هم انجام می شود و متداول است و دامادی که بتواند عروس خود را بدزدد، با عرضه تلقی می شود و از این رو در کتاب های جامعه شناسی خانواده از نوعی ازدواج با عنوان «ازدواج ربایشی» نام برده می شود.
کتک خوردن از ماهی: در کره پس از مراسم عروسی، دوستان داماد مچ پاهای او را بسته و جوراب هایش را در می آورند. سپس با ماهی به کف پاهای او می زنند تا از او برای مقابله با مشکلات زندگی مشترک، یک مرد بسازند!
نهال همراه عروس گیلانی ها
عروسی در مناطق شمالی ایران به رسم و رسوم سابق برگزار می شود و هنوز هم می توان خانواده هایی را یافت که بر طبق آیین و سنت پیشینیانشان پیوند زناشویی می بندند. در گیلان بویژه در مناطق روستایی پیوند دو خانواده اصولا با یاری و همکاری در کار و زندگی آغاز می شود. تاملی در قسمت های مختلف این مراسم نشان می دهد که اگر چه از نظر مالی داد و ستدهایی در قالب هدایای مختلف بین دو خانواده صورت می گیرد که البته بخش عمده آن جنبه کمک به عروس و داماد را دارد اما همکاری های افراد بسیار چشمگیر است (گردآوری : انجمن ناجی) پسران در شالیکاری، درو شالی، کلش ریختن بام خانه ها، درو گندم و دیگر کارهای کشاورزی و باغداری، دامداری، نوغان داری و ... که بر عهده مردان است به کمک پدر نامزد خود به اصطلاح به یاوری می روند. دامادها معمولا این کار را بعد از ازدواج نیز ادامه می دهند. در شرق گیلان اما رسمی برای عروس است به این شکل که نهالی را که از خانه پدر عروس کنده اند همراه او می کنند و این نهال را عروس و داماد با هم در خانه داماد می کارند. در بعضی از روستاهای غرب و شرق گیلان مادر عروس پای خروسی را که از مادر داماد گرفته با رشته های رنگین ابریشمی به پای مرغ می بندد و آن مرغ و خروس را با عروس همراه می کنند تا در خانه داماد بند از پای آن برگیرند و در لانه ای که آماده کرده اند جایشان دهند.
«روس کردن» یزدی ها
مراسم ازدواج در شهرها و روستاهای مختلف استان یزد با اندکی تفاوت به یکدیگر شبیه هستند. پس از خواستگاری که در قدیم حتی در حمام ها انجام می شد نوبت به مراسم عقدکنان شیرین و جذاب یزدی ها می رسد. در روز عقدکنان، عاقد از عروس بله را می گیرد. سپس سفره سفیدی به نشانه سپیدبختی روی سر عروس می گیرند و دو کله قند را به هم می سایند و می خوانند:
مسابم، مسابم. دخترها و زنان می پرسند چی چی مسابی؟ مهر و محبت مسابم، برای کی؟ برای عروس و دوماد.
بعد از عروس و داماد از زن و شوهران جوان دیگر نیز اسم می برند. بعد با نخ و سوزن پارچه سفیدی را می دوزند و می خوانند:چی چی می دوزی؟مهر و محبت می دوزم ، برای کی می دوزی؟برای عروس و داماد.
به این مراسم پیش از آمدن داماد نزد عروس «روس کردن» می گویند. آنگاه داماد را کنار عروس روبه روی آیینه می نشانند. داماد رونما می دهد و خویشان عروس و داماد نیز به آن دو رونما می دهند. مادرزن حلقه انگشتر را به دست داماد می کند و داماد هم به دست عروس حلقه می گذارد. سپس یکی از نزدیکان عروس، ظرف آبی آورده و داماد مشتی پول درون آب می ریزد. آب را درون راهرو ریخته و پول را به عنوان شگون برمی دارند. دو روز بعد دیگر اقوام عروس و داماد، لوازمی مثل ظرف و وسایل خانه را به رسم پیشکش به خانه داماد می برند. به این پیشکش ها «جاخالی» می گویند.
«درون همسری» بختیاریها
ازدواج و جشن و سرورهای مربوط به عروسی مهم ترین مراسم شادی بختیاری هاست (گردآوری : انجمن ناجی) بختیاری ها معمولا به صورت « درون گروهی» عروسی می کنند و کمتر پیش آمده مرد بختیاری زنی غیربختیاری اختیار کند و البته برعکس آن. اگر چنین شود کودکان چنین ازدواجی (برون ایلی) از نظر آداب و سنن ایل، از قوم بختیاری به حساب نمی آیند. این ازدواج ها معمولا در داخل گروه خویشاوندی صورت می گیرد و معمولا دختر عموها با پسردایی ها و... ازدواج می کنند. بختیاری ها معمولا دختران و پسران خردسال را برای تحکیم مناسبات قومی و طایفه ای برای هم «ناف بر» می کنند و از همان اوان کودکی نامزد یکدیگر می شوند و هنگام جوانی با یکدیگر ازدواج می کنند. در ازدواج ها معمولا اصل و نسب، قدرت ایلی و خانوادگی دختر اهمیت دارد و جالب این که انتخاب عروس به عهده مادر داماد است (گردآوری : انجمن ناجی)
عسل مالی به در خانه
شیرازی ها خانه داماد و عروس را برای مراسم عروسی آذین می بندند و گلدان های سفالین که معمولا دارای گل شمعدانی است دور حوض می گذارند. کف حیاط فرش پهن می کنند و بعد از حضور همه مدعوین و گرم شدن مجلس به دنبال عروس می روند. هنگامی که عروس به خانه داماد وارد می شود یک نفر ظرفی را که درآن عسل است جلو عروس می آورد، عروس انگشتش را کمی درآن زده به در خانه می کشد و وارد می شود.
سینی دیگری که یک جلد قرآن مجید و یک ظرف و یک کاسه آب که برگ سبز یا شاخه گل در آن گذاشته اند و یا نارنجی که در کاسه آب افتاده جلوی عروس آورده می شود. عروس قرآن را می بوسد و از زیر آن می گذرد و دیگران ظرف نقل را روی سرش می پاشند. عروس باید طوری عبور کند که پایش به ظرف اصابت کند و ظرف واژگون شود.