اِنَّ اللهَ لا یُغِّرُ ما بِقَومِ حِتّی یُغَیِّرُوا ما باَنفُسِهِم
خداوند، وضعیت یک گروه را تغییر نمی دهد، مگر آن که خودشان وضع خود را دگرگون کنند.
سوره ی رعد، آیه ی ۱۱
امام باقر علیه السلام در بیان آیه می فرمایند:
« قضای حتمی خدا این است که اگر به بنده اش نعمتی عنایت فرماید، آن نعمت را از او نمی گیرد، مگر آن که گناهی مرتکب شود و در پی آن گناه روا باشد که آن نعمت از او گرفته شود. و این است کلام خداوند که فرمود: خداوند وضعیت گروهی را تغییر نمی دهد، مگر آن که آنها خودشان وضع خود را دگرگون کنند. » تفسیر نور الثقلین، ج۲، ص۴۴۸، ح۵۰
ما، در این دوران، معنای گفتار امام باقر علیه السلام را – از یک دیدگاه – بیشتر از شیعیان زمان خودشان درک می کنیم. چرا که ما، از نعمتی بزرگ – که آنان به راحتی از آن برخوردار بودند – محرومیم. نعمتی که به دلیل نا سپاسی مردمان، خداوند آن را از ایشان گرفت: نعمت حضور آشکار حجّت خدا در میان مردم
خداوند، با این نعمت، یازده بار امت پیامبر را آزمود.
اولیاء خود را یکی پس از دیگری فرستاد، تا مردم بتوانند به راحتی از محضر این بزرگواران بهره گیرند، و راه هدایت خود را از ایشان جویا شوند؛ اما متأسفانه مردم قدر این نعمت ها را ندانستند و به کفران آنها پرداختند. این برخوردها همچنان ادامه داشت، تا اینکه خداوند ایشان را از فیض حضور دوازدهمین امام مهر بیکران، امام زمان علیه السلام محروم ساخت.
آری! تا کنون ما به خاطر ناسپاسی و عصیان خود، مورد خشم و غضب خداوند قرار گرفته ایم؛ چرا که امام محمد باقر علیه السلام می فرمایند:
« وقتی خداوند متعال بر آفریده های خود (مردم) غضب نماید، ما (اهل بیت) را از مجاورت آنها دور می کند. »
اصول کافی، کتاب الحجه، باب فی الغیبة، ح ۳۱
باید دید برای رفع این محرومیت بزرگ – که خود باعث آن شده ایم – چه باید کرد؟ آیا مصادیق ناسپاسی و عصیان در مقابل نعمت حضور امام معصوم علیه السلام را در زندگی روزمره ی خود پیدا کرده ایم، تا آنها را از خود دور سازیم، و گامی در راه رسیدن به این نعمت بزرگ برداریم؟
برگرفته از کتاب درس نامه انتظار ( جمعی از نویسندگان)