ساختمان هایی كه مردم در آن سكونت دارند در سرما نیاز به گرم شدن دارند. آتش یا گرمكن های كوچك فقط می توانند اتاق ها را به طور مجزا گرم كنند، اما سیستم گرمایش مركزی می تواند كل ساختمان را گرم نماید. سیستم گرمایش مركزی یك دیگ بخار دارد كه با برق، گاز، نفت و یا سوخت جامد (مثل ذغال سنگ) گرم می شود. دیگ بخار آب (در حال چرخش در لوله های متصل به رادیاتور شوفاژ) را گرم می كند، همچنین ممكن است، آب حمام و آشپزخانه را نیز گرم نماید. بعضی سیستم ها از تابش خورشیدی برای گرم كردن آب داخل پانل های خورشیدی استفاده می كنند. سیستم های دیگر هوای در حال حركت، ساختمان را گرم می كنند، یا از سیم پیچ های گرمكن واقع در كف و سقف، برای گرم كردن ساختمان استفاده می نمایند. گرمكن ها و سیستم های گرمایشی توسط زمان سنج و ترموستات كنترل می شوند. این وسایل گرمكن را خاموش و روشن می كنند، و بدین ترتیب دما تثبیت شود.
سیستم های گرمایشی برای تمام فصول
بسیاری از مردم در مناطقی زندگی می كنند كه زمستانی سرد و تابستانی گرم دارد، و ساختمانشان به سیستمی نیاز دارد كه اتاق ها را سرد و یا گرم نماید. سیستم های تهویه هوا می توانند اتاق ها را هم گرم و هم سرد نمایند. این سیستم ها پروانه ای دارند كه هوا را در داخل كانال هایی در تمام اتاق های ساختمان به گردش در می آورد. همچنین پروانه دمنده، هوای تمیز بیرون را به داخل كشیده و با هوای داخل مخلوط می كند، از طرف دیگر "دستگاه رطوبت" مقدار رطوبت هوا را تنظیم می كند. در زمستان، یك قطعه ای كه بوسیله برق، بخار یا آب داغ گرم می شود، هوایی كه از اتاق ها می آید را گرم می كند. هوای گرم شده به اتاق ها باز گردانده می شود. در اتاق ها دمای هوا به وسیله دماپا كنترل می شود. در تابستان، هوا از یك دستگاه خنك كننده (كه شبیه یخچال كار می كند) عبور داده می شود. این دستگاه گرما را از اتاق ها به بیرون ساختمان منتقل می كند. گرمای هوای داخل ساختمان بوسیله دستگاه تبخیر كننده جذب می شود. ماده سرد كننده به قسمت چگالنده تلمبه می شود و در آن محل گرما به هوای بیرون خانه منتقل می گردد.