[size=14px]اگر اسلام و قرآن به آراستگی و تجمل و زینت فرمان دادهاند، اگر خداوند سیمای امتمحمدی را سیمایی توحیدی و ظاهری آراسته با ایمان و بندگی میخواهد، اگر چهرةمؤمن چهرهای خندان و شادمان است، همة اینها نه برای ریا و خودنمایی و ظاهرسازیاست، بلکه از حقیقتی درونی حکایت دارد، حکایتی که صورت و ظاهر از سیرت وباطن دارد؛ چه اینکه ریا بسیار منفور و نزدیک به شرک است، و ریاکار در ردیفمشرکان. از این رو قرآن میفرماید: اگرچه عملتان بهترین عمل باشد، اگر پوشیده بهلباس ریا باشد به هیچ هم نمیارزد. اساساً مقدسنمایی بدون باطن و حقیقت نهتنهافضیلت نیست و قربی نمیآورد، بلکه یکسر رذیلت است و موجب بُعد. رسول خدا9میفرمایند: «اِحذَر اَن یُری' عَلَیکَ 'اثارُ المُحسِنینَ وَ اَنتَ تَخلُوا مِن ذ'لِکَ فَتُحشَرَ مَعَالمُرائینَ» (بترس از اینکه نشانههای نیکوکاران در تو نمودار شود و از منش نیکو تهیباشی، که با ریاکاران برانگیخته خواهی شد). در حدیث دیگری در معرفی مبغوضترینمردم نزد خداوند فرمودند: آن که جامه و ظاهر و زبانش بهتر از عملکرد و منشش باشد. البته این انسانهای متظاهر و چهرهسازان بیباطن در روز قیامت حسرت عجیبیخواهند خورد. رسول خدا(ص)میفرمایند: «اِذا کانَ یَومَ القِیامَةِ نادی' مُنادٍ مَن عَمِلَ عَمَلاًلِغَیرِ اللهِ فَلیَطلُب ثَوابَهُ مِمَّن عَمِلَهُ لَهُ» (آنگاه که رستاخیز فرارسد منادی ندا میدهد که:هر کس کاری جز برای خدا انجام داده باید پاداشش را از همان کسی بخواهد که برایشکاری انجام داده است). * * * بزرگی داد یک درهم گدا راکه هنگام دعا یاد آر ما را یکی خندید و گفت این درهم خُردنمیارزید این بیع و شرا را روان پاک را آلود مپسندحجاب دل مکن روی و ریا را مکن هرگز به طاعت خودنماییبران زین خانه نفس خودنما را بزن دزدان راه عقل را راهمطیع خویش کن حرص و هوی را چه دادی جز یکی درهم که خواهیبهشت و نعمت ارض و سما را مشو گر رهشناسی پیرو آزکه همراهیست راه این پیشوا را نشاید خواست از درویش پاداشنباید کشت احسان و عطا را صفای باغ هستی نیک کاریستچه رونق باغ بی رنگ و صفا را به نومیدی در سفقت گشودنبس است امید رحمت پارسا را تو نیکی کن به مسکین و تهیدستکه نیکی خود سبب گردد دعا را از آن بزمت چنین کردند روشنکه بخشی نور بزم بیضیا را از آن بازوت را دادند نیروکه گیری دست هر بی دست و پا را از آن معنی پزشکت کرد گردونکه بشناسی ز هم درد و دوا را مشو خودبین که نیکی با فقیراننخستین فرض بودست اغنیا را ز محتاجان خبر گیر ای که داریچراغ دولت و گنج غنا را به وقت بخشش و انفاِ پرویننباید داشت در دل جز خدا را