مراسم عروسی در هند
مراسم مذهبی، بخش عمدهای از نظام ازدواج در هندوستان را تشکیل میدهد. متون مذهبی در رابطه با ازدواج میگویند که عروس به وسیله پدر و یا ولی خود به داماد «سپرده» میشود، بنابراین از داماد دعوت میشود که برای بردن عروس به محل عروسی مراجعت کند. مراسم عروسی با توجه به مذهب، طبقه، فرقه، درآمد و موقعیت اجتماعی افراد، متفاوت است (گردآوری : انجمن ناجی) در مجموع، مراسم مذهبی ازدواج عبارت است از مراسم نامزدی، تعیین یک روز خوش یمن با تعیین ساعت و دقیقه برگزاری جشن عروسی که به آن مراسم استقبال از داماد توسط خانواده عروس گفته میشود، تقدیم حلقه گل متقابل توسط عروس و داماد، تحویل عروس به داماد، قرار دادن دست عروس در دست داماد و چرخیدن هر دو با یکدیگر هفت مرتبه به دور آتش مقدس که برای همین منظور در محل برگزاری جشن عروسی بر پا شده است (گردآوری : انجمن ناجی)
همراه با چرخش عروس و داماد به دور آتش، روحانی هندو که در محل حاضر است، شروع به خواندن اوراد و سرودهای مذهبی از «ودا»، «گریاسوتورا» و «سازیتیس» میکند و در همین هنگام از روغن مخصوص که در دست دارد، به داخل آتش میریزد.
اما طبقات پایین هندو مجاز نیستند که در هنگام ازدواج از اوراد و «ودا» استفاده کنند. به همین دلیل آنها از اوراد «مانترا» که در متون «یورانا» موجود است، استفاده میکنند. این مراسم بین 3 تا 6 ساعت طول میکشد و عروس و داماد باید تا 12 ساعت غذا نخورند. مراسم عروسی عموماً در محلهای عمومی با برپایی سالنی که از پارچه و چوب به شکل چادرهای زیبای سرپوشیدهای تزیین شده است، برگزار میشود.
مراسم عروسی بر مبنای امکانات مالی عروس و طبقه اجتماعی وی متفاوت است و از حداقل یعنی با سادهترین امکانات ممکن که کمتر از 1000 روپیه (10000 تومان) شروع میشود. امروزه در هند عنوان «سپتابادی» (چرخیدن هفت مرتبه به دور آتش) که رسم مشترک هندوها است، شامل ازدواجهایی است که احتیاج به هیچگونه تشریفات و مراسمی ندارد. بسیاری از ازدواجها به وسیله بخشنامه قانونی مربوط به ازدواج سال 1333 دولت انجام میشد.
البته قابل توجه است که نشأت گرفتن این قانون، از کتابهای هندو و سنتهای قدیمی است که با اصلاحاتی از طرف دولت بصورت قانون درآمده است (گردآوری : انجمن ناجی) در حقیقت میتوان گفت که قانون ازدواج «برهما سماج» در سال 1251 که در تمام ایالتهای هند به جز جامو و کشمیر اجرا میشد، طلایهدار تصویب قانون سال 1333 میباشد. علت مهم و اساسی که این قانون را متمایز ساخته بود، تصریحکردن به اصل داشتن یک زن برای مردان بود. با این وجود حتی پس از گذشت 36 سال از تاریخ تصویب و اجرای این قانون، به زحمت میتوان گفت که قانون یک زن داشتن بطور کامل در جامعه هند پیاده میشود.
در این ارتباط زنان هندی رنج زیادی را تحمل میکنند و ترجیح میدهند که در مقابل زن گرفتن مجدد مردان سکوت اختیار کنند و در انظار عمومی در دادگاه حاضر نشوند. آنها خوب میدانند که حتی در حال حاضر عملکرد دادگاهها در برابر خط مشی قانون ازدواج سال 1333 به صورت معکوس، علیه خود زنان میباشد. دادگاهها برای ازدواج دوم مردان دلیل و مدرک طلب میکنند. در حالی که اغلب اوقات دلیل و مدرکی در دست نیست.
در زمان قدیم، ازدواجها در جامعه هند به عنوان اجرای یک آیین مذهبی که زن و مرد را پیوند میداد و این پیوند حتی تا زمان مرگ و بعد از آن نیز تفکیکناپذیر بود، محسوب میشد. این موضوع توسط قوانین و حقوقی که برای حمایت از زنان وضع شده و در آن از طلاق به عنوان عاملی در جهت از هم پاشیدگی وحدت بین زن و مرد نامبرده شده از بین رفت. با این وجود تصریح قانون ازدواج هند و در مورد برابری زن و مرد در موضوع طلاق به عنوان یک اقدام قانونی در جهت برقراری تساوی بین زن و مرد محسوب میشد.