امام رضا(ع) در روايتي چگونگي گرفتار شدن در عجب را اينگونه بيان مي فرمايد:
علي بن سويه مي گويد از حضرت ابي الحسن(ع) راجع به خودبيني و عجبي كه عمل را فاسد مي كند، پرسيدم، حضرت فرمود: خودبيني چند وجه دارد:
بعضي از آن درجات اين است كه
كردار زشت بنده به نظرش جلوه كند و آن را خوب پندارد و از آن خوشش آيد و گمان كند كار خوبي مي كند
و بعضي از درجاتش اين است كه
بنده به پروردگارش ايمان آورد و بر خداي عزوجل منت گذارد
. در صورتي كه خدا بر او منت گذاشته (كه به ايمان هدايتش فرموده).
علي(ع) در حديثي مي فرمايد: سيئه تسؤك خير عندالله من حسنه تعجبك: آن بدي كه تو را بد آيد بهتر است از آن خوبي كه تو را به عجب درآورد. بنابراين عجب از اين جهت مذموم است كه انسان را از خود و اعمالش غافل مي كند، در حالي كه اولين قدم خودسازي، بيداري و رهايي از غفلت است (گردآوری : انجمن ناجی)