فاطمه خانم، مشهور به سُنبُل باجی، همسر شانزدهم فتحعلی شاه قاجار و از اهالی رابر کرمان بود.
پس از آنکه در شوال ۱۲۰۷، فتحعلی خان قاجار به امر عموی خود آغامحمدخان قاجار قلعه رابر را تصرف کرد، فاطمه دختر هفت ساله عسگر کفش دوز را به همسری خود برگزید.
با توجه سن کم فاطمه خانم، او را به دست زنان حرم سپردند و چهار سال بعد در محرم ۱۲۱۲ به عقد غیردائم فتحعلی خان درآمد. در همان دوران بود که خبر کشته شدن شاه قاجار در قلعه شوشی را به ولیعهد رساندند و تقارن این دو واقعه بر محبوبیت فاطمه خانم افزود.
سنبل باجی به سبب ادب و خوش قلبی مورد علاقه اهالی حرم فتحعلی شاه بود و شاه و شاهزادگان او را از روی احترام «خانم» می خواندند.
سنبل باجی واسطه رساندن عرایض مردم به حضور شاه بود و فتحعلی شاه نظرات او را در خصوص شاهزادگان و اهالی حرم می پذیرفت. او پس از وفات همسرش، به زیارت خانه خدا رفت و پس از بازگشت در تهران درگذشت.
فتحعلی شاه غزلی در وصف سنبل باجی سروده که با این بیت آغاز می شود:
آرام دل و جانی ای دلبر کرمانی ای دلبر کرمانی آرام دل و جانی