آدمهایی هستند که خیلی “وجود” دارند. نمی گویم خوبند
یا بد، چگالی ِ وجودشان بالاست. اصلا یک «امضا» هستند
برای خودشان!
افکار، حرف زدن، رفتار و هر جزئی از وجودشان امضادار
است.
اینها به شدت «خودشان» هستند. یعنی تا خودشان نباشند
اینطور خاص و امضادار نمی شوند که!
در یک کلمه، «شارپ» هستند و یادت نمی رود «هستن» هایشان
را، بس که حضورشان پر رنگ است و غالبا هم خواستنی.
رد پا حک می کنند اینها روی دل و جانت، بس که بَلدند
“باشند” … این آدمها را هر وقت به تورت خورد، باید قدر
بدانی …
دنیا پر از آن دیگریهای بی امضایی است، که شیب منحنی
حضورشان، همیشه ثابت است !
...
به قول خسرو شکیبایی:
حال همه ما خوب است، اما تو باور نکن....!
میدانی
هر قلبی دردی دارد...
فقط
نحوه ی ابراز آن متفاوت است!
برخی
آن را در چشمانشان پنهان می کنند
و
برخی در لبخندشان....!