نام های خارجی را، که مهم ترین آن ها نام
مکان یا شخص است، می توانیم به سه گروه بخش کنیم: گروه
نخست نام هایی است که در گذشته با تلفظ هایی معیّن در زبان
فارسی تداول پیدا کرده، وارد فرهنگ زبانی شده و دیگر صلاح
نیست که به سلیقه ی یا حکم کسی تغییر کند. مثلن کشور یونان
از وقتی که در زبان فارسی پس از اسلام ذکر آن رفته است،
همیشه «یونان» بوده است و به سه فیلسوف بزرگ آن کشور هم می
گفته ایم سقرات، افلاتون و ارستو. کار نداشته ایم که
یونانی ها خودشان نام این فیلسوف ها را چه گونه تلفظ می
کرده اند یا می کنند. در متن های ادبی، فلسفی و تاریخی
کلاسیک فارسی گاهی به جای ارستو نوشته اند