۲۸-۲-۱۳۹۲, ۰۹:۰۵ صبح
آدم ها روز تولدشان را براي خودش شان جشن ميگرند .
ديگران به آنها تبريك ميگويند برايشان كادو ومهماني ميگرند
و در به ياد آوري روز تولد شان از هم پيشي ميگرند ....
پس چرا
هيچ وقت يادمان نيست روز تولدمان مهمترين روز زندگي مادرمان است
تا خودمان . روزي كه بار نه ماه تكامل تداوم در رشد و همراهی دو ادم
با یکدیگر و باردار بودن را برروي زمين ميگذارد و با تحمل بيشترين
درد موجو د دردنيا انسان ديگري را راهي دنيا ميكند....
چرا هيچ وقت روز تولدم از مادرم تشكر نكردم و برايش آن روزبزرگ
را به نشان سپاسگذاري جشن نگرفتم...
چرا ما انسان ها فراموشكار ترين موجوداتيم
تا روزي كه خودمان مسیر تکراری قرن ها زندگی انسانی را تکرا کنیم
و در یک کلام تجربه تکراری دیگران را تجربه کنیم
تا درک کنیم که چه مسیری طی شد