۲۶-۸-۱۳۹۳, ۱۲:۱۰ عصر
انسان در برخورد با نعمت چهار حالت دارد: حسادت، بخل، ایثار، غبطه.
اگر پیش خود گفت:
حالا که ما فلان نعمت را نداریم،دیگران هم نداشته باشند، حسادت است (گردآوری : انجمن ناجی)
گر پیش خود بگوییم:
فقط ما برخوردار از این نعمت باشیم ولی دیگران نه، این بخل است (گردآوری : انجمن ناجی)
اگر بگوییم:
دیگران از نعمت برخوردار باشند، اگر چه به قیمتی که ما محروم باشیم، این ایثار است
واگر بگوییم:
حالا که دیگران از نعمت برخوردارند، ای کاش ما هم بهره مند می شدیم
این غبطه محسوب می شود.
امام باقر علیه‌السلام فرمودند: من گاهی به بعضی از فرزندانم محبت می کنم و آن ها را روی زانوانم می نشانم در حالی که استحقاق این همه محبت را ندارند، تا مبادا علیه سایر فرزندانم حسادت بورزند و ماجرای یوسف تکرار شود
گرچه شدت علاقه پدر به یوسف بی دلیل نبود بلکه به خاطر کمالات او بود ولی برادران احساس تبعیض کردند وخیال کردند علاقه ی بی دلیل است وهمین احساس آنان را به توطئه وادار کرد.
فرق است بین تبعیض و تفاوت. تبعیض؛ برتری دادن بدون دلیل است ولی تفاوت؛ برتری بر اساس لیاقت است مثلا نمره های یک معلم تفاوت دارد، ولی این تفاوت حکیمانه است، نه ظالمانه. علاقه حضرت یعقوب به یوسف حکیمانه بود نه ظالمانه. ولی برادران یوسف این علاقه را بی‌دلیل پنداشتند.