۱۸-۶-۱۳۹۳, ۱۱:۵۰ صبح
انسان:
* انسان واحدیست که خود را از هرچه بر او حاکم است می رهاند ( حاکم به عنوان سنخ زیست شناختی – روان شناختی – جامعه شناختی ) ، به کلامی دیگر این واحد(انسان) ، چه از راه تسخیرشان و چه از راه شکل دادن به آنها ، یا گردن نهادن تعمدی به آنها ، باید بر تمام عوامل تعیین کننده تعالی جوید.(1 - فرانکل، 1366)
|
* انسان یعنی آگاه و مسئول بودن (2 - فرانکل ، 1366 )
* انسان به عنوان موجودی در جستجوی معنی تلقی می شود . جستجویی که به نظر می‌رسد بی نتیجه ماندن آن مسئول بسیاری از بیماری های دوران ما باشد.( 3- فرانکل، 1383)
* ماهیت انسان بودن به معنای وابستگی به شخص یا چیزی دیگر سوای خود است، حال چه این وابستگی تحقق بخشیدن به یک معنی باشد یا رویارویی با دیگر انسانها و اگر این ویژگی تعالی خویشتن تحقق نیابد ، گوهر وجود سقوط می کند و از بین می رود. ( 4 - فرانکل، 1383)
|
هر چند انسان می تواند هر کاری انجام دهد، ولی مقصود اصلی از خلقت او ، خدمت و عبادت است (گردآوری : انجمن ناجی) {حضرت مولانا اشاره می کند، شاید کسی بگوید من عبادت نمی کنم ولی کارهای دیگری انجام می دهم. مثل اینست کسی یک دیگ زرین و عتیقه داشته باشد، و بگوید من در این دیگ شغلم می پزم و استفاده دیگری از این دیگ نمی کنم.}(5 - زمانی، 1374)
|
اگرچه منظور از آفرینش انسان، علم یافتن و هدایت جستن اوست؛ اما برای هر انسانی بر حسب قابلیت و اهیت او پرستشگاهی است (گردآوری : انجمن ناجی)(7- زمانی، 1374)
|
علت عبادت شخص بزرگوار ایسنت که تو او را گرامی بداری، و سبب عبادت شخص فرومایه اینست که تو او را بیمار کنی.(10- زمانی ، 1374)
* واقعیت انسان همان تعالی خویشتن است . انسان بودن اساساً به معنی ارتباط داشتن و در جهت چیزی به جز خود بودن است . (11 - فرانکل، 1383)
* انسان نه با توجه صرف به تحقق خویشتن ، بلکه با فراموش کردن خود ، چشم پوشیدن از خود و وقف خود و توجه به غیر است که به چنین مقامی نائل خواهد آمد. (12 - فرانکل، 1383)
* بی گمان یکی از بنیادی ترین اندیشه های مولانا، انسان شناسی اوست. از این رو می توان او را در میان همه ی انسان شناسان تاریخ ممتاز دانست. او اوج و پستی روان آدمی را بسیار دقیق موشکافی کرده است (گردآوری : انجمن ناجی) انسان شناسی او ، هم مبنی بر روان شناسی و هم مبتنی بر اخلاق، یعنی او از دید روانشناسی، چیستی و چگونگی روان انسان را بازگو کرده و از دید اخلاقی فردی و اجتماعی، چگونه باید بودن انسان را در بیان آورده است (گردآوری : انجمن ناجی) البته شماری از دیگر متفکران هم انسان را در این زمینه بررسی کرده اند، اما هیچکدام به دقت و ظرافت هنری و عمق کاوش های مولانا در باره ی انسان سخن نگفته اند.(13- زمانی، 1382)
==========
منابع:
1- فرانکل، ویکتور امیل، ترجمه نهضت صالحیان و میلانی( 1366). انسان در جستجوی معنا: پژوهش در معنا درمانی. تهران: انتشارات نشر ویس
2 - فرانکل، ویکتور امیل، ترجمه فرخ سیف بهزاد(1366).پزشک و روح. تهران: نشر ویس
3- فرانکل، ویکتور امیل. ترجمه مصطفی تبریزی و علی علوی نیا( 1383). فریاد ناشنیده برای معنا: روان درمانی و انسان گرایی. تهران: انتشارات فراروان
4- همان
5 - زمانی، کریم(1374). شرح جامع مثنوی معنوی ( جلد اول تا ششم). تهران: انتشارات اطلاعات
6 - مصراع دوم اشاره دارده به آیه 34 سوره حج:
وَلِکُلِّ أُمَّةٍ جَعَلْنَا مَنسَکًا لِیَذْکُرُوا اسْمَ اللَّهِ عَلَى مَا رَزَقَهُم مِّن بَهِیمَةِ الْأَنْعَامِ فَإِلَهُکُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَلَهُ أَسْلِمُوا وَبَشِّرِ الْمُخْبِتِینَ
برای هر امتی (معبدی)قربانگاهی قرار دادیم تا نام خدا را (به هنگام قربانی) بر چهار پایانی که به آنها روزی دادهایم ببرند، و خدای شما معبود واحدی است در برابر فرمان او تسلیم شوید و بشارت ده متواضعان و تسلیم شوندگان را.
7 - همان
8 - اَکرَمتَهُ : تو او را گرامی بداری
9 - اَسقَمتَهُ : تو او را بیمار کنی
10 - همان
11– فرانکل، ویکتور امیل. ترجمه مصطفی تبریزی و علی علوی نیا( 1383). فریاد ناشنیده برای معنا: روان درمانی و انسان گرایی. تهران: انتشارات فراروان.
12 - همان
13 - - زمانی، کریم(1384). میناگر عشق: شرح موضوعی مثنوی معنوی. تهران:نشر نی