۲۳-۳-۱۳۹۳, ۱۲:۱۴ عصر
امام زمان عليه السلام، پيشواي دوازدهم شيعه اماميّه، مهدي موعود، يگانه فرزند امام حسن عسکري عليه السلام و واپسين امام است (گردآوری : انجمن ناجی)
همه شيعيان دوازده امامي، به اجماع بر امامت آن حضرت متفق اند و او را زنده و از انظار غايب و حضرتش را نقطه اميد خود و منجي عالم بشريت مي دانند. پيوسته در حوادث سهمگين زندگي، بدو پناه مي برند و منتظر فرج او هستند؛ تا آن گاه که حکمت الهي اقتضاي ظهور، خلافت و تصرف ظاهري آن حضرت را بکند و بنا به وعده خداوند زمين را از عدل و داد و مساوات پر کند و عظمت شريعت را تجديد نمايد و احکام الهي را در ميان مردم جاري سازد.
نام آن حضرت همان نام حضرت رسول (م، ح، م، د) است (گردآوری : انجمن ناجی) از آن حضرت با القابي چون مهدي، حجّت، قائم، منتظَر، بقيَّةُاللّه و صاحب زمان، خلف صالح، امام زمان، ولي عصر، امام عصر و... ياد مي شود و يا به کنايه او را الحضرة، الناحية المقدسة، الغريم و... مي نامند.
تولد ايشان در شب نيمه شعبان سال 255 ق روي داده است (گردآوری : انجمن ناجی) مادرش ام ولد و بانويي رومي بود که نرجس (نرگس) و به قولي مليکه نام داشت.
در شمايل حضرتش گفته اند: در شکل و خوي شبيه جدش پيغمبرصلي الله عليه وآله است (گردآوری : انجمن ناجی) آخرين بار وقتي که امام دوازدهم در جمع مردم ديده شد، هنگام خواندن نماز بر جنازه پدر بزرگوارش (ربيع الاول 260 ق) بود و پس از آن غيبت آن حضرت آغاز شد.
بنابر اخبار و روايات شيعه، آن حضرت دو غيبت دارد: صغري و کبري که قصري و طولي نيز مي گويند. غيبت صغري 69 سال (از شهادت امام عسکري عليه السلام تا سال 329 ق) طول کشيد و در اين مدت چهار سفير يا نايب - که ايشان را «نواب» يا «ابواب» يا «سفراء» مي خواندند - نامه ها و توقيعات حضرت را به مردم مي رساندند و خود به زيارت ايشان نايل مي شدند. با پايان زندگي علي بن محمد سمري (نايب چهارم)، عصر نيابت خاصه به انتها رسيد و دوره نيابت عامّه آغاز گرديد.
به اين معنا که از سوي امام شرايطي کلي و به طور عام تعيين شد که در هر زمان بر هر کسي منطبق شد، سخنش سخن امام بوده و اطاعتش واجب و مخالفتش حرام خواهد بود. اعتقاد به امام حي قائم و انتظار ظهور او و نيابت فقها، از نظر سياسي، فرهنگي و ديني نتايج مهمي در تاريخ تشيّع داشته است و تکيه گاه شيعيان و سبب انسجام و اتحاد جامعه ايشان و زنده ماندن روح انقلاب و مقاومت در آنان بوده است (گردآوری : انجمن ناجی)
انجمن ناجی
همه شيعيان دوازده امامي، به اجماع بر امامت آن حضرت متفق اند و او را زنده و از انظار غايب و حضرتش را نقطه اميد خود و منجي عالم بشريت مي دانند. پيوسته در حوادث سهمگين زندگي، بدو پناه مي برند و منتظر فرج او هستند؛ تا آن گاه که حکمت الهي اقتضاي ظهور، خلافت و تصرف ظاهري آن حضرت را بکند و بنا به وعده خداوند زمين را از عدل و داد و مساوات پر کند و عظمت شريعت را تجديد نمايد و احکام الهي را در ميان مردم جاري سازد.
نام آن حضرت همان نام حضرت رسول (م، ح، م، د) است (گردآوری : انجمن ناجی) از آن حضرت با القابي چون مهدي، حجّت، قائم، منتظَر، بقيَّةُاللّه و صاحب زمان، خلف صالح، امام زمان، ولي عصر، امام عصر و... ياد مي شود و يا به کنايه او را الحضرة، الناحية المقدسة، الغريم و... مي نامند.
تولد ايشان در شب نيمه شعبان سال 255 ق روي داده است (گردآوری : انجمن ناجی) مادرش ام ولد و بانويي رومي بود که نرجس (نرگس) و به قولي مليکه نام داشت.
در شمايل حضرتش گفته اند: در شکل و خوي شبيه جدش پيغمبرصلي الله عليه وآله است (گردآوری : انجمن ناجی) آخرين بار وقتي که امام دوازدهم در جمع مردم ديده شد، هنگام خواندن نماز بر جنازه پدر بزرگوارش (ربيع الاول 260 ق) بود و پس از آن غيبت آن حضرت آغاز شد.
بنابر اخبار و روايات شيعه، آن حضرت دو غيبت دارد: صغري و کبري که قصري و طولي نيز مي گويند. غيبت صغري 69 سال (از شهادت امام عسکري عليه السلام تا سال 329 ق) طول کشيد و در اين مدت چهار سفير يا نايب - که ايشان را «نواب» يا «ابواب» يا «سفراء» مي خواندند - نامه ها و توقيعات حضرت را به مردم مي رساندند و خود به زيارت ايشان نايل مي شدند. با پايان زندگي علي بن محمد سمري (نايب چهارم)، عصر نيابت خاصه به انتها رسيد و دوره نيابت عامّه آغاز گرديد.
به اين معنا که از سوي امام شرايطي کلي و به طور عام تعيين شد که در هر زمان بر هر کسي منطبق شد، سخنش سخن امام بوده و اطاعتش واجب و مخالفتش حرام خواهد بود. اعتقاد به امام حي قائم و انتظار ظهور او و نيابت فقها، از نظر سياسي، فرهنگي و ديني نتايج مهمي در تاريخ تشيّع داشته است و تکيه گاه شيعيان و سبب انسجام و اتحاد جامعه ايشان و زنده ماندن روح انقلاب و مقاومت در آنان بوده است (گردآوری : انجمن ناجی)
انجمن ناجی