۲۲-۲-۱۳۹۳, ۱۰:۱۰ عصر
ققنوس...
همان پرنده ی افسانه ای...
ققنوس آنگاه که احساس بیهودگی می کند؛ خود را به آتش
می کشد تا از خاکسترش پرنده ای نو برخیزد...
ققنوس سمبل عشق است و امید...
همان پرنده ای که هیچگاه مغرور نمی شود و به همین علت هیچ گاه از بین نمی رود...
ققنوس به ما یاد می دهد که هیچ وقت برای شروع دیر نیست...
که می توان از خاکستر سرد هم درس طراوت و جاودانگی آموخت...
ققنوس به ما یاد می دهد که برای زیستن می توان مرد!
که نه مرگ بلکه
در هر پایانی راه آغازی نهفته است (گردآوری : انجمن ناجی)..
در هر پایانی راه آغازی نهفته است (گردآوری : انجمن ناجی)..
برای زیستن دیگران باید سوخت و سوختن آموخت...
«ققنوس همان عنقا در زبان عربی است و همان سیمرغ زبان فارسی می باشد که در شاهنامه نیز ذکر شده است
ودر چندین جا به یاری رستم آمده است .»
![[تصویر: .jpg]](http://up.najiforum.ir/up2/قق.jpg)
ودر چندین جا به یاری رستم آمده است .»
ققنوس موجودی است که هر چند سال یکبار تخم می‌گذارد و بلافاصله آتش می‌گیرد و می‌سوزد و از خاکستر آن دوباره متولد می‌شودققنوس پرنده عجیبی است (گردآوری : انجمن ناجی) هرگز جفتی ندارد و در تنهایی سکنا می گزیند.منقارش مثل یک نی بلند است و نزدیک به صد سوراخ روی منقارش قرار دارد.هر سوراخ صدای خاصی از خود ایجاد میکند و رازی را آشکار میکند. چون ترتیبی برای صداها قرار نداده ؛ همیشه غیر قابل پیش بینی هست که کدام صدا زودتر ایجاد میشود.
وقتی ققنوس آواز سر میدهد ؛ همه پرندگان آسمان و همه ماهی های دریا تحت تاثیر قرار میگیرند.
همه بادهای وحشی با شنیدن این موسیقی مدهوش کننده؛ و برای درک بهتر آن سکوت میکنند
![[تصویر: gognos.jpg]](http://up.najiforum.ir/up2/gognos.jpg)
علامه دهخدا گویند: ققنوس هزارسال عمر کند و چون هزار سال بگذرد و عمرش به آخر آید هیزم بسیار جمع سازد و بر بالای آن نشیند و سرودن آغاز کند و مست گردد و بال بر هم زند چنانکه آتشی از بال او بجهد و در هیزم افتد و خود با هیزم بسوزد و از خاکسترش بیضه ای پدید آید و او را جفت نمی باشد و موسیقی را از آواز او دریافته اند. (برهان)
در فرهنگ زبان انگلیسی، ققنوسPhoenix پرنده ای است افسانه ای و بسیار زیبا و منحصر به فرد در نوع خود كه بنا بر افسانه ها 500 یا 600 سال در صحاری عرب عمر می كند، خود را بر تلی از خاشاك می سوزاند، از خاكسترش دگر بار با طراوت جوانی سر بر می آورد و دور دیگری از زندگی را می گذراند و غالبا تمثیلی است از فنا ناپذیری و حیات جاودان1. طی هشت قرن قبل از میلاد مسیح، رویهم در نه مرجع از پرنده ققنوس نام برده شده كه هشت مورد آن از طریق نقل قول مولفان بعدی به ما رسیده و فقط یك مورد اثر هردوت مورخ یونانی 484 تا 424 قبل از میلاد با شرح كامل محفوظ مانده كه برگردان آن از متن انگلیسی به فارسی در این جا آورده می شود 2 مصریان پرنده مقدس دیگری دارند به نام ققنوس كه من آن را جز در تصاویر ندیده ام. این پرنده به راستی نادر است و به روایت مردم شهر Heliopolis ، هر 500 سال یك بار آن هم پس از مرگ ققنوس قبلی در مصر می آید. آن طور كه از شكل واندازه اش در تصاویر بر می آید، بال و پرش بخشی قرمز و بخشی زرد طلایی است و اندازه و شكل عمومی آن مانند عقاب است (گردآوری : انجمن ناجی)
داستانی هم از كار این پرنده می گویند كه به نظر من باور كردنی نیست و آن این كه این پرنده جسد والد خود را، كه با نوعی صمغ گیاهی خوشبو اندود شده، همه ی راه از سرزمین عرب تا معبد آفتاب با خود می آورد و آن را در آن جا دفن می نماید.
می گویند برای آوردن جسد ابتدا گلوله ای آن قدر بزرگ كه بتواند آن را حمل نماید از آن صمغ گیاهی می سازد، بعد توی آن را خالی می كند و جسد را در آن می گذارد و دهانه آن را با صمغ تازه می گیرد و گلوله را كه درست همان وزن اولیه خود را پیدا كرده به مصر می آورد و در حالی كه تمامی رویه گلوله از صمغ پوشانده شده آن را همان طور كه گفتم درون معبد آفتاب می گذارد، و این داستانی است كه درباره این مرغ و كارهایش می گویند
می گویند برای آوردن جسد ابتدا گلوله ای آن قدر بزرگ كه بتواند آن را حمل نماید از آن صمغ گیاهی می سازد، بعد توی آن را خالی می كند و جسد را در آن می گذارد و دهانه آن را با صمغ تازه می گیرد و گلوله را كه درست همان وزن اولیه خود را پیدا كرده به مصر می آورد و در حالی كه تمامی رویه گلوله از صمغ پوشانده شده آن را همان طور كه گفتم درون معبد آفتاب می گذارد، و این داستانی است كه درباره این مرغ و كارهایش می گویند
تالار گفتگوی ناجی