انجمن علمی عمومی ناجی

 


روزی که امام حسن عسگری علیه السلام از دنیا رفت ( هشتم ربیع الاول سال دویست و شصت) تمام مردم شهر سامرا یکپارچه نوحه و فریاد می‌کردند که « پسر رضا - امام حسن عسگری - از دنیا رفت!» خلیفه نیز عده ای را به خانه امام حسن عسگری علیه السلام روانه ساخت تا اطاقهایش را تفحص کند و از آنچه هست صورت بگیرند و مهر و موم کنند. خلیفه به دنبال فرزند امام حسن عسگری بود و برای همین زنانی را فرستاد که زنان باردار خانواده‌ی امام را شناسایی کنند.
به دنبال پخش خبر وفات امام علیه السلام همه بازارها تعطیل شد و تمام فرماندهان و کاتبان حکومت و همه اقشار مردم در تشییع جنازه امام حضور داشتند.
خلیفه به ابو عیسی، پسر متوکل ، دستور داد که بر جنازه امام نماز بخواند، جنازه را که بر زمین گذاشتند، ابو عیسی نزدیک آمد و پارچه کفن را از صورت امام حسن عسگری کنار زد و به تمام حاضرین - علویین، عباسیین، فرماندهان، قاضیان، فقها و پزشکان و. . . - اعلام کرد که: « ببینید! حسن عسگری به طور طبیعی از دنیا رفته است .» بعد بر امام نماز خواند .
امام حسن عسکری در همان اتاقی که پدرش به خاک سپرده شده بود، مدفون گردید .
مدت امامت آن امام بزرگوار پس از پدرش امام هادی علیه السلام پنج سال و هشت ماه و سیزده روز بوده است .

منابع:
بحار الانوار، ج 50، ص 328
 

 

 

کسى که “پارسایى” خوى او، و “بخشندگى” طبیعت او

و “بردبارى” خصلت او باشد دوستانش بسیار شوند. . .

شهادتش تسلیت، التماس دعا

نوشتاری کوتاه :
سرانجام معتمد به خلافت رسيد، او نيز مانند اسلاف خود امام را تحت آزار و اذيّت قرار داد و آن حضرت را به زندان انداخت و او را با زهر جفا مسموم نمود، در اثر آن زهر امام در بستر بيمارى افتاد، در حالى كه فقط ۲۸ سال از سنّ مبارك آن حضرت مى‏ گذشت، خليفه جبّار پنج نفر از افراد مورد وثوق خود را به عنوان مراقب در كنار حضرت گماشته بود و عدّه ‏اى پزشك را نيز طلبيده بود كه شبانه روز حضرت را تحت نظر داشته باشند تا به اين وسيله بتوانند خود را از اتّهام ترور و مسموم كردن حضرت‏مبرّى كند و به علاوه بفهمد جانشين آن امام كيست، چون احاديثى كه از پيامبر (ص) و ساير ائمه نقل شده بود حاوى آن بود كه مهدى دوازدهمين جانشين پيامبر (ص) فرزند حسن است و نمى ‏ميرد تا وقتى كه سراسر جهان را پر از عدل و داد كند، به همين دليل هم بود كه امام عسكرى تولّد فرزند خود را از چشم همه مردم به جز شيعيان خاصّ خويش مخفى نگه داشته بود.

آفتاب امامت در حال غروب بود و خداوند مقدّر كرده بود پس از اين خورشيد درخشان امامت از پس ابرهاى غيبت نور افشانى كند، لذا امام حسن (ع) قبل از شهادت بر دو مطلب وصيّت نمود:
۱) تأكيد بر شناخت غيبت و بيعت گرفتن از شيعيان خاصّ براى امام زمان (عج).
۲) تحكيم كردن اساس مرجعيّت دينى.

سرانجام در هشتم ربيع الاوّل سال ۲۶۰ هجرى قمرى، امام حسن عسكرى (ع) در عنفوان جوانى و در اوج مظلوميت به زهر كين به شهادت رسيد و خبر اين واقعه جانگداز شهر سامرا را در ماتم و اندوه فرو برد، بازارها تعطيل شد و مردم عاشقانه به سوى منزل امام شتافتند تا پيكر پاك آن حضرت را تشييع كنند.

مردم داغدار مضطرب بوده و نمى ‏دانستند چه كسى بر امام نماز خواهد خواند، جعفر كذّاب، برادر امام پيش آمد تا بر بدن امام نماز بگذارد، ناگهان از زاويه منزل كودكى ۵ ساله كه سيمايش چون خورشيد مى‏ درخشيد، بيرون آمد و بسوى پيكر امام رفت، عمو را كنار زد و خود را جانشين پدر معرفى نمود، آنگاه در برابر چشمهاى حيرتزده مردم و مأموران خليفه كه همگى بهت زده بر جاى خود ميخكوب شده بودند، در برابر پيكر پدر به نماز ايستاد و بلافاصله پس از نماز همان طور كه ناگهان ظاهر شده بود، ناگهان از ديده‏ ها غايب شد، سلام خدا بر او و پدران اطهرش.

منبع:قصص الأنبياء ( قصص قرآن - ترجمه قصص الأنبياء جزائرى)، ص850و851.