ادب از اولين ويژگي هاي يک آدم متشخص است که هيچگاه تعطيلي ندارد. يک آدم متشخص در سه حيطه رعايت کامل ادب را مي کند:
الف) در سخن: کلام يک آدم متشخص عاري از کلمات رکيک و سخنان زننده است (گردآوری : انجمن ناجی) او قبل از بيان هر کلمه، فکر مي کند و بهترين واژه اي را که مي تواند در آن مقام به کار گيرد در جمله اش استخدام مي کند. يک آدم متشخص هيچ گاه به کسي کلام اهانت بار نمي گويد و به هيچ کس هيچ لقبي را نسبت نمي دهد. او حتي در عصبانيت نيز ادب کلامي را رعايت و خشمش را در فحواي کلام تخليه مي کند نه در استخدام کلمات رکيک.
ب ) در نگاه: يک آدم متشخص نگاهي مودب و مهربان دارد. ادبِ نگاه، دزديدن نگاه است در موقعيت هايي که طرف مقابل از ادامه نگاه ما اذيت مي شود. به عنوان مثال يک آدم متشخص در برابر کساني که اشکالاتي در ظاهر خويش دارند (مثلا چشمانشان همسو نيست يا عضو ديگري از بدنشان دچار اشکال يا آسيب است) هيچ گاه به اشکال آن نواحي نگاه نمي کند. يا مثلا وقتي کسي متوجه اشکالي در لباس يا ظاهرش مي شود و مي خواهد آن را برطرف کند؛ يک آدم متشخص به بهانهاي روي خود را آن طرف مي کند تا او راحت به رفع اشکال بپردازد.
ج ) در رفتار: ادب از شاخصه هاي رفتاري يک انسان متشخص است (گردآوری : انجمن ناجی) مثلا در وروديها ابتدا اجازه مي دهد خانم ها وارد شوند؛ يا مثلا هنگام سوار شدن به اتوبوس يا مترو انسان مودب مي ايستد تا کساني که مي خواهند پياده شوند، پياده شوند يا در جاهايي که کار افراد بايد به ترتيب انجام شود در صف مي ايستد و فاصلهاش را طوري رعايت مي کند که نفر اول صف بدون استرس بتواند کارش را انجام دهد، نه اين که حتي در صف عابر بانک نيز چانه اش روي شانه نفر اول صف باشد!